Ooit maakte ik een radioprogramma op de lokale omroep met portretjes van ons landschap. Leuke verhaaltjes over een polder, een dorp of over een fietstocht langs de grens van onze gemeente. Toen al had ik het idee om een keer een hele uitzending te maken over een stoeptegel van 30 bij 30 centimeter. Onder het mom: je hoeft niet altijd verder te gaan om meer te zien, je kan ook gewoon beter kijken.
Dat programma is er nooit gekomen maar het idee lag nog ergens. En nu iedereen er over nadenkt om de hangmat op een tropisch eiland dit jaar te verruilen voor een tuinstoel op de stoep, is de tijd rijp om er een stukje van te maken.
Wat is er dan zo speciaal aan een stoeptegel? Dat is afhankelijk van een aantal factoren. Sommige tegels van zichzelf al betekenisvol. Zo heb ik onlangs op fort Maarsseveen de lijnen uitgezet van de oude omwalling van het fort. In eerste instantie met paaltjes, maar die staan nogal in de weg bij het maaien. Dus ik heb ze vervangen door stoeptegels: kan ik gewoon overheen maaien en ze waaien niet om. Dus deze, schijnbaar willekeurig geplantte tegels zijn voor mijn meet- en maaiwerk van groot belang. En er is nog iemand die er dankbaar gebruik van maakt: een lijster heeft een van de tegels uitgekozen als smidse. Rondom de tegel liggen allemaal kapotte slakkenhuizen dus hier opent de lijster zijn vers gevangen escargots.
Bij andere tegels moet je er eerst wat van maken. Op tv waren de kunstwerken te zien die de kinderen met krijt hadden gemaakt op de stoep onder het balkon van opa en oma. De tegel als canvas voor kinderkunst, hoe waardevol wil je het hebben?. En tussen al deze kleurrijke kunstwerken zag ik nog wat bijzonders: Een mooie vorm van grafitty. Mensen zoals u en ik, met een beetje verstand van wat er tussen de tegels groeit, krabben dat groen niet weg, maar schrijven op de tegel er naast welk plantje er staat. Hoe meer je weet hoe meer je ziet en misschien hoe meer je het waardeert.
Dat bracht mij op het idee om het weegbree-genootschap weer eens van zich te laten horen. Aan het eind van mijn natuurgidsencursus hebben we met een aantal medecursisten het weegbreegenootschap opgericht. Een club die zich tot taak had gesteld om dit ultieme onkruid dat regelmatig met voeten wordt getreden (en u daar zeer dankbaar voor is) op een voetstuk te plaatsen. Met aandacht en mooie verhalen. Nu alleen nog even bedenken hoe we die op een tegel krijgen. Ik heb al zitten denken aan een QRcode. Alleen zo’n code kleuren is een hele klus.
Maar het allermooist wat je kan doen met een tegel is hem uit de straat halen. Bekijk ‘m eens van onder en bestudeer het leven in de grond: wormen, pissebedden, duizend- en miljoenpoten. En leg de tegel dan stiekem niet terug. Vul het gat met grond en geef het groen de ruimte: guerilla-gardening, meer groen voor grijs!
Dan schrijf ik de volgende keer een stukje over een tuin van 30 bij 30 centimeter.